Dzieci kukurydzy / Frendo

Przybywajcie do Kettle Springs! To malutka mieĹcina na dalekiej amerykaĹskiej prowincji. W jedynej restauracji w mieĹcie bÄdÄ na ciebie patrzeÄ spod byka, jeĹli zbyt dĹugo zajmie ci wybieranie czegoĹ z karty. Na swoich gankach w bujanych fotelach z przeraĹźeniem bÄdzie ciÄ obserwowaÄ nieprzychylna przyjezdnym starszyzna. W oddali zauwaĹźysz fabrykÄ syropu kukurydzianego. KiedyĹ symbol prosperity

Jun 2, 2025 - 01:35

Przybywajcie do Kettle Springs! To malutka mieĹcina na dalekiej amerykaĹskiej prowincji. W jedynej restauracji w mieĹcie bÄdÄ na ciebie patrzeÄ spod byka, jeĹli zbyt dĹugo zajmie ci wybieranie czegoĹ z karty. Na swoich gankach w bujanych fotelach z przeraĹźeniem bÄdzie ciÄ obserwowaÄ nieprzychylna przyjezdnym starszyzna. W oddali zauwaĹźysz fabrykÄ syropu kukurydzianego. KiedyĹ symbol prosperity caĹego regionu i gĹĂłwne miejsce zatrudnienia. Dzisiaj to przygnÄbiajÄcy, opuszczony po poĹźarze przybytek, bez szans na dalsze funkcjonowanie. O bezpieczeĹstwo dba tu nÄkajÄcy mĹodzieĹź szeryf. PrzeszedĹeĹ na czerwonym Ĺwietle? Spodziewaj siÄ nocki w areszcie. Wszystko to otoczone siÄgajÄcymi horyzont polami kukurydzy. Uroku dodaje jeszcze jeden smaczek. Bowiem od kilku dekad w okolicy grasuje klaun-seryjny morderca, wybierajÄcy na swoje ofiary imprezujÄcych nastolatkĂłw. Jednym zdaniem: to po prostu wymarzony kurort. We "Frendo" Elego Craiga po Kettle Springs oprowadzÄ nas siedemnastoletnia Quinn (Katie Douglas) i jej ojciec Glenn (Aaron Abrams). UzaleĹźnienie od narkotykĂłw, potem ĹmierÄ z przedawkowania matki i Ĺźony byĹa dla nich tak bolesnym doĹwiadczeniem, Ĺźe uleczenia postanowili szukaÄ z dala od zgieĹku metropolii. Ten aktorski duet czasami potrafi wybiÄ siÄ poza wszechogarniajÄcÄ anonimowoĹÄ. SzczegĂłlnie Katie Douglas ma pokĹady charyzmy, przebojowoĹci i temperamentu. Potrafi byÄ sĹodka i wĹciekĹa; rezolutna i spontaniczna â jedyny plusik w morzu problemĂłw "Frendo". W nowym miejscu Glenn ma otworzyÄ gabinet lekarski, a QuinnÂ Ĺatwiej bÄdzie przygotowaÄ siÄ do egzaminĂłw. KtoĹ powie: widziaĹem to juĹź wczeĹniej milion razy! Wielu przyzna mu racjÄ.Â Z horrorami jest tak, Ĺźe dziaĹajÄ, jeĹli sÄ prostolinijnymi straszakami, majÄcymi na celu wyĹÄcznie wywoĹanie ciarek na plecach. Wcale teĹź nie muszÄ oblewaÄ widzĂłw wiadrami krwi, wystarczy, Ĺźe niepokĂłj pojawia siÄ podprogowo, dziÄki pojedynczym ekspresjom dziwactw, odstÄpstw i lÄkĂłw. "Frendo" nie odnajduje siÄ na Ĺźadnej z tych pĹaszczyzn. Wykrzywiona podstÄpnym uĹmiechem cyrkowa maska oraz zgrzyt ĹźÄdnej mordu piĹy mechanicznej jest obrazkiem naprawdÄ juĹź oswojonym. Przeskoczmy jednak nad samym wizerunkiem; moĹźe w kolejnych egzekucjach znajdziemy chociaĹź okruszki inscenizacyjnej kreatywnoĹci? Niestety, tylko jedna scena zabĂłjstwa realizowana na dĹugim ujÄciu, gdy podÄĹźamy za jednÄ z postaci, wybija siÄ ponad niskÄ, warsztatowÄ ĹredniÄ. We wszystkich innych przypadkach to mrok, wrzask, cios widĹami w podbrzusze, rach-ciach i tÄpniÄcie zwĹok na ziemiÄ.Â GdzieĹ miÄdzy jednÄ a drugÄ dekapitacjÄ Eli Craig wplata uniwersalne wÄtki, majÄce pracowaÄ na liczne konflikty. MoĹźe nim byÄ sposĂłb na przepracowanie traumy (konfrontacja vs ucieczka). Kiedy indziej tylko delikatnie poruszone zderzenie wielkomiejskoĹci ze wsiÄ, ale sprowadzone do doskwierajÄcego braku Wi-Fi. Eh, to rozpuszczone gen Z! WiodÄcym punktem zapalnym ma byÄ miÄdzypokoleniowa niechÄÄ i wstrÄt starszych wobec mĹodszych. Dobrze, mĂłgĹby to byÄ caĹkiem uzasadniony argument do siÄgniÄcia po najciÄĹźszy sprzÄt. Gdy we "Frendo" dochodzi jednak do oczekiwanego, wykrzyczanego pytania: Dlaczego?! Po co?!, otrzymamy niezrozumiaĹy, absurdalny zalew sprzecznoĹci. Objaw szaleĹstwa? Nie, scenopisarska niezdarnoĹÄ. W finale, majÄcym byÄ dramaturgicznÄ kulminacjÄ, stawka bĹyskawicznie rozpĹywa siÄ w powietrzu. Zamiast konkretĂłw dostajemy nieznoĹny beĹkot. Zamiast przeciwnika â dziwacznego Ĺźartownisia. Kino klasy B zasĹuguje na wiÄcej.Â

Czytaj Więcej